THE CINELLI BROTHERS

Geboren in Italië, maar verkast naar Londen, vormen Marco Cinelli (gitaar, keys en zang) en Alessandro Cinelli (drums en zang),  de ruggengraat van wat intussen tot een kwartet evolueerde met Tom-Julian Jones (zang, gitaar, mondharmonica) en bassist Stephen Giry (tevens gitarist en zanger). Deze revelerende band, met gulle veelzijdigheid,  werd al tweemaal toe genomineerd voor de UK Blues Awards en zopas een fonkelnieuwe, vierde plaat uitbracht “Almost Exactly” (jan.2024). Als je mee mag met Delbert McClinton op zijn Sandy Beaches Cruise, dan beteken je wel iets. Een tweede plaats op de IBC in Memphis, het grootste blues evenement voor opkomende bands, haal je ook niet zomaar. Als eerste band vandaag in de grote Uptown tent, maken ze er, blij gezind als gewoonlijk, een imponerend feestje van, niettegenstaande de minimum gekregen tijd. Het meer dan enthousiaste publiek, voor deze sterk opkomend groeiende band, was dan ook verontwaardigd geen encore te krijgen. Neen, dat mag als enig punt wel veranderen. Ook als eerste band optreden en zeker zondag, na een “gevulde” zaterdag is niet altijd gemakkelijk en verdienen zeker meer. Maar dat ze ons tot fan maken, blijkt al met hun eerste song “The Very Thing That Makes you Rich (Makes Me Poor), een minder gekend nummer van Ry Cooder wordt hier ons geschonken als een fruitig opwekkend aperitief. “Prayer” bruist van hun positieve drive met een Little Feet opbouw. “Leave It With You” lijkt dan wel ontsnapt uit een motown stal. Alle registers open met “Ain't Blue But I Sigh”. Ontdekken we ook Stephen, die zijn bas wisselt en op lead guitar zie ik Santana over zijn rug kijken. Meesterlijk geschreven door beide heren “Choo Ma Gum” met een vertolking waarbij ik mijn duim opsteek.  Laatste succes nummer als explosiemengsel van blues en soul “No Place For Me”.  Duidelijk ook dat deze band de stap heeft gezet naar de grotere wereld, sommige bands, zoals deze, verdienen dat zeker. Bospop binnenkort en voorzeker grote podia in Duitsland staan te wachten. Ik had nog graag “Making It Through The Night” gehoord van die laatste CD,  als je deze band en links laat heb je de tram gemist.

WILLIAM THE CONQUEROR

Nee,nee, dit is niet de man van de Slag bij Hastings: dit is een trio uit Cornwall, dat al vier platen lang grossiert in lekker gruizige rock met blues elementen. Meer dan gitaar, bas en drums hebben de drie niet nodig, behalve een stel sterke songs en die weten ze moeiteloos te verzinnen. Mocht u deze Engelsen nog niet kennen, frontman Ruarri Joseph is een bijzondere figuur. Lekker te genieten, samen met bassiste Naomi Holmes en drummer Harry Harding.

JETT REBEL

In onze streken is Jelte Tuinstra niet meteen erg bekend, maar daar komt na dit festival vast verandering in. Jelte, of Jett, heeft werkelijk alles in huis: hij is een Nederlandse zanger, componist, producer en vooral multi-instrumentalist. Hij brengt zowel funk als progrock, zowel jazz als middeleeuws koormuziek en een jaar of tien geleden was hij wel eens in Vlaanderen te vinden en je kon toen wel af en toe “Louise” en “Tonight” op onze radio’s horen. Uitstapjes naar de grafische kunst en de mode beletten hem niet ook volop met muziek bezig te blijven en dus staat hij hier om ons te laten zien en horen waar hij vandaag mee bezig is.

TRIXIE WHITLEY

Jawel, ze is nog steeds de dochter van de betreurde Chris, maar vooral is Trixie, geboren in 1987, in de loop van de jaren uitgegroeid tot een meer dan veelzijdige artieste,  terwijl ze net zo goed uit de hoek kan komen als DJ, zoals ze haar mannetje weet te staan in balletgezelschappen of aan de zijde van muzikale grootheden als Daniel Lanois in Black Dub. Ze bespeelt zowat alle instrumenten waarmee je rockmuziek kunt maken en ze wisselt in haar liedjes af tussen zowat alle gemoedsstemmingen waar een mens mee te maken kan krijgen. Geeft hier weer een optreden waar velen kippenvel van krijgen. Vangt aan op gitaar, switched over naar piano, nee twijfelt eerst naar haar drumstel. Wordt bijgestaan enkel door Josh Kaufman, multi-instrumentalist, songwriter, producer, composer, arranger en engineer uit Brooklyn, NY. Genoeg capaciteiten en dan ook de symbiose perfect maakt hier enkel op zijn gitaar. Opent met een talentvol ademloze gitaar intro op een civil rights song, geschreven door een vrouw genaamd Florence Reeze “Which Side Are You On”, een artistieke benadering met een duidelijk knipoog naar burgerrechten, getuig uzelf hiervan op de bijgevoegde videoclips. Ook nummers die nog niet uitgekomen zijn. De hele tent aandachtig waarbij   haar vertolking op piano “ Breath You In My Dreams” iederen nog altijd wegsmelt. Overduidelijk een meerwaarde op dit festival.

FISCHER-Z

In de eighties werden we collectief omver geblazen door singles als “The Worker”, “So Long”,“Marliese”,... Songs die deze jaren prachtig inkleurden. Daarmee hebben we in heel weinig woorden samengevat wat deze band rond songschrijver John Watts betekent. Keer op keer weet hij zichzelf opnieuw uit te vinden en geeft hij nieuwe muzikanten de kans bij hem in de leer te komen. Watts overleeft elke trend en staat ook vandaag nog trots op het voorplan. De jaren hebben een beetje hun werk gedaan, maar het charisma van de songschrijver en zijn présence rechtvaardigen zonder twijfel zijn plaats hier op dit podium. Gepassioneerd, politiek, doelgericht. Maar bovenal performer. John Watts is Fischer-Z. Een muzikaal concept en creatief voertuig dat vele incarnaties heeft gekend. Zowel solo als in verschillende bandconfiguraties en samenwerkingsverbanden heeft John in de loop der jaren meer dan 25 originele albums uitgebracht, meer dan 3000 concerten wereldwijd gegeven en meer dan twee miljoen albums verkocht. Fischer-Z is nog altijd legendarisch op het Europese vasteland. John's erkende vaardigheden hebben geleid tot samenwerkingen en optredens met een breed scala aan andere muzikanten, waaronder Peter Gabriel en Steve Cropper terwijl Fischer-Z podia hebben gedeeld met The Police, Dire Straits, Bob Marley en James Brown. Hier op Blues Peer starten zij met één blues nummertje en vervoeren ons dan terug in jongere jaren met o.a. natuurlijk “Remember Russia”, hun eerste pijl nog altijd middenin de roos, de andere waren dan ook Robin Hoods. 

PAUL CARRACK

Drie jaar geleden was Paul ook hier al met sterk staaltje soul-blues van de bovenste plank. Dat Paul dit jaar opnieuw hier staat, is zeker daaraan te danken, maar net zo goed worden we een beetje omvergeblazen door zijn jongste plaat, 'These Days', die eind vorig jaar uitkwam. Een songwriter met een carrière, waarin hoofd-rollen bij Ace, Squeeze en Mike & the Mechanics elkaar opvolgen. De mensen opsommen van wie hij de muziek beter maakte, live of in de studio, is haast onbegonnen werk, maar de lijst bevat wel namen als Sting, Phil Collins, The Smiths, The Eagles, Elvis Costello, Roger Waters, Diana Ross, John Hiatt, Nick Lowe, The Pretenders, Tom Jones, Van Morrison en Eric Clapton. Er zijn er niet veel die zo'n palmares kunnen voorleggen en toch blijft deze Britse Blue-Eyed-Soul man er bijzonder bescheiden bij. Het moet leuk zijn, als je het talent hebt om van een alledaags idee of een situatie die zich voor je ogen afspeelt, in géén tijd een perfecte song van te maken en dat is nu precies de gave die Paul heeft, naast zijn innemende podiumverschijning en zijn Gouden Stem. Een topper die niks meer hoeft te bewijzen want als Paul Carrack ten dans speelt, wordt het een feestje van niveau, soulfeestje nog wel... Daarmee sluiten we dit jaar een zeer verscheiden Blues Peer af, danken nogmaals de ganse organisatie met zijn vrijwilligers, op naar volgend jaar, de veertigste editie, dat gaat knallen !

Guy Cuypers